Een jaar later

Op 1 juli van dit jaar was het precies een jaar geleden dat ik werd geïnstalleerd als uw burgemeester. Ik was toen al vijf maanden aan het werk in onze mooie gemeente. Toen ik hierover een Facebookbericht plaatste, deed iemand de suggestie om daar op deze plek iets over te schrijven. Hierbij… 

Burgemeester in tijden van corona, een ervaring die met niets te vergelijken is. Voor mijzelf geldt dat ik dit vooral als een gegeven beleef, het is nu eenmaal zo. Bovendien zijn er in families en gezinnen mensen ziek geworden, en soms erger, zaten kinderen thuis in plaats van op school en raakten ouderen in een onzeker isolement. Op 7 juli onthulden we op de Jacobshof een bank ter nagedachtenis aan deze periode en wat die met ons heeft gedaan als mensen en als samenleving. We hebben stil gestaan bij ontroerende verhalen over deze periode, die vlak achter ons ligt, maar ineens ver weg lijkt – en niet is. Deze verhalen zijn het delen waard, daarom verzamelen we zoveel mogelijk verhalen over corona, wat het ons heeft gekost, maar ook wat het ons heeft gebracht. Ook u bent van harte welkom uw verhalen met ons te delen.

Op het persoonlijke vlak heeft burgemeester zijn de nodige impact, ook op mijn gezin. Mijn beide dochters zijn volwassen en het huis uit. Toen het advies was het aantal bezoekers te beperken, zagen we ze (net als veel andere ouders) maar mondjesmaat in hun nieuwe ‘ouderlijk huis’ – en nooit samen. Mijn man en ik keken ernaar uit kennis te maken met de Deurnese dynamiek. In plaats daarvan was ik veel zonder hem op pad en veranderde voor hem niet veel, behalve de plek waar hij thuis zijn werk deed: die was voortaan in Deurne. Gelukkig hebben we daar de afgelopen maanden veel in goed kunnen maken door soms officieel en soms informeel mee te doen aan allerlei activiteiten. En dat smaakt naar meer.

Het allermooiste van het burgemeestersvak is voor mij: ontmoeting. Ik voel me bevoorrecht dat ik met zoveel mensen kennis mag en kan maken. De afgelopen weken stonden in het teken van kennis maken met de nieuwe raad en nieuwe collegeleden – dat geeft echt nieuwe energie! Ook de ontmoeting met nobelprijswinnaar Guido Imbens vond ik heel bijzonder en inspirerend – maar dat geldt ook voor de ontmoeting met de stoere Kiara, leerling van het Sprongcollege, die haar coronaverhaal op een fantastische manier met ons deelde. 

Laten we elkaar blijven ontmoeten en verhalen blijven delen, ik kijk daar vol verwachting naar uit!
 

Greet Buter